Buitengesloten worden door collega’s

“Wat ik ook deed – ik paste niet in het team. Ik isoleerde mezelf. Wat ik niet verwachtte was dat ik er zo snel van zou leren.  En nog wel in groepsverband…”.

Sociale uitsluiting

Ooit was een organisatie waar ik zelf voor  werkte een vrijwilligersorganisatie. Ik werd daar buitengesloten door collega’s. Die oude harde kern van toen bezochten elkaar thuis en waren nogal vriendschappelijk verbonden met elkaar. Ik paste niet in het team.

Zij leken meer op een grote familie.  Ik bleef degene die op een of andere manier een bedreiging vormde

Hoezeer ik ook mijn best deed… Ik kwam er niet tussen. Ik isoleerde me langzaam. Zag er tegenop om te gaan werken. 

Ik voelde dat mijn talenten onbenut bleven. Zelfs een opleiding tot Begeleidingskundige bleek geen toegevoegde waarde te hebben voor mijn positie.Terwijl er kansen zouden ontstaan voor het hele bedrijf. Ik zat toch tegen een onzichtbare muur te vechten.

Ik realiseerde me dat ik  een bedreiging zou blijven vormen nu ik als meer als een soort concurrent werd bestempeld. Het tastte mijn beroepsidentiteit aan, ik raakte onzeker en ik verliet veel te laat – pas na járen frustreren – met een anticlimax de organisatie.

Het fundamentele verlangen om erbij te willen horen ondanks de onbewuste uitsluitingsmechanismen motiveerden mij om mijn expertise op het gebied van cultuurinnovatie een behoefte aan insluiting  voor anderen te vervullen. Lees hier: training cultuurverandering-training-breda.

De belangrijkste leerschool hier was dat ik als eerste mijn eigen behoeften leerde vervullen om niet teleurgesteld te raken. Zelfzorg indien collega’s onbereikbaar bleven – niemand stond open. Wat wilde ik zelf? 

Ik wilde stilstaan bij hoe ik deze teleurstelling kon ombuigen naar  een leermoment. Mijn gevoel van onbegrepenheid wilde ik zelf oplossen.

Ik dacht: “hoe stem ik mijn eigen missie af op ideeën van een organisatie?”

Ik begon aan de opleiding tot Begeleidingskundige en werkte vervolgens voor voor Hogescholen die mijn visie wel deelden. Die mij daarvoor niet buitensloten. Hoe leidde ik studenten op tot assertieve professionals – wat ik onder assertief versta? Zij hadden daar dezelfde ideeën over.

Assertiviteit – hoe je bewust kunt worden om vrij snel je werkplek te verlaten

Buitengesloten worden door collega’s. Als Begeleidingskundige kan ik wel van de daken schreeuwen hoe één van mijn deelnemers al snel wel haar eigen kracht ontdekte en assertief werd op geheel authentieke wijze.

“Als verpleegkundige is het van cruciaal belang dat je eerst jezelf goed leert kennen voordat je daadwerkelijk met cliënten leert werken.

Dat is wat ze zei. Dankzij deze uitspraak van mij besloot zij om haar werkplek definitief te verlaten. Ze realiseerde zich dat zij op haar afdeling niet die kans kreeg als student dit te leren.  Ze mocht niet teveel reflecteren op eigen handelen – zij was daarin moeilijk.  Volgens hen.

Buitengesloten worden leidt tot meer zelfzorg. Stilstaan.

Jaren durfde ze geen knopen door te hakken, afhankelijk van de mening van haar collega’s en leidinggevenden. Ze was zichzelf daardoor  ook wat verloren. Tijdens mijn traject moedigde ik haar aan om boven alles loyaal te zijn aan zichzelf. Altijd. 

Dat werkte.

Ik bekrachtigde haar dat ze alléén veranderingen bij zichzelf kon reaiseren. Buitengesloten worden is iets wat je onbewust ook toelaat. De werkcultuur was ziekmakend met voortdurende wisselende inhuurkrachten en erg weinig communicatie. Er heerste een gaslighting cultuur (lees verder: gaslighting-stoppen-training-utrecht). Die is uiteindelijk verwoestend.

Er werd verwacht dat ze verhardde naar cliënten,  terwijl ze juist van nature empathisch aangelegd was. Ze was zo verdoofd dat ze niet eens meer zelf kon nadenken over wat ze nou wilde! Ingrijpen was noodzaak.  Vanaf toen was dat niet kunnen nadenken voorbij.

Qua communicatie binnen een organisatie lijken we elkaars taal niet meer te spreken of te horen, al spreken we ergens allemaal wel eenzelfde taal. Welke is dat dan? 

Cultuurinnovatie training – op naar eenzelfde taal binnen de organisatie

Buitengesloten worden door collega’s zet ik als thema  op de voorgrond. Ik gebruik deze als  katalysator voor verandering in mijn trainingen.

Als begeleidingskundige benader ik soms aan de hand van kunst een spiegel waarmee teams of organisaties aan kunnen leren over hun cultuur.  

Alles bij elkaar genomen blijkt er een enorme verspilling aan talent en het wegwalsen van bepaalde behoeften  worden vezwegen uit angst. en of niet herkenbaar vertaald beleidsniveau.

Mijn training over cultuurinnovatie vormt een brug tussen isolatie en de gewenste cohesie door middel van een taal waarbij medewerkers elkaar leren verstaan.

Binnen en ertussen, insluiting

Ik zet mijn deur open om met jouw team samen een droom te realiseren – een werkomgeving waarin inclusie en zo nodig meer oordeelloosheid centraal staan.

Een lerende werkcultuur én een andere manier van denken – hoe mooi is dat? Jouw team heeft allang het potentieel in zich om dit verlangen tot werkelijkheid te maken, maar een aantal zaken staan dit gewoon in de weg

Als team leer je tijdens deze training om zélf inzichten op te doen en ruimte te maken voor concrete acties. Door deel te nemen ontdek je dat jouw team van nature beschikt over de authentieke capaciteiten om een inclusieve cultuur te creëren.

Ze leren om hun onuitgesproken irritaties om te zetten in krachtig handelen.

 Wat kun je overwegen bij uitsluiting?

• Laat een sociogram maken om te begrijpen hoe buitengesloten worden plaatsvindt;
• Investeer in zelfzorg. Zorg voor je eigen welzijn;
• Onderzoek manieren om assertiever te worden;
• Zoek externe ondersteuning of een training om hier effectiever om te gaan. 

Heb je vragen? Stel ze gerust  – maak een contactmoment middels een vrijblijvend  adviesgesprek. 

Meld je aan voor de training “cultuurverandering-training-breda”